One does not leave women

Nie rzuca się kobiet
(Eng. One does not leave women)

self-portrait
(May 11, 2013)

inspired by poetry by H. Poświatowska

Halina Poswiatowska d. 11 October 1967
translated from the Polish
by Marek Lugowski marek@enteract.com

—

nie rzuca się kobiet
bo płaczą
w rogu wszechświata zwinięte
gwiazdom chłodnego blasku zazdroszczą

gwiazdy
za rozchwiane pociągają włosy

nie rzuca się kobiet
pożądaniem ścięte
jak lodem
usta cisną do brunatnego pnia

i nawet księżyc
może je zagarnąć
białą ręką z fosforu
tak powolne
w miłość czarną
owinięte szczelnie
cyprysem kwietniowym rosną
na grobie

—

one does not leave women
because when left they cry
bundled in a corner of the universe
they envy the stars their cool shine

the stars
pull on their swaying hair

one does not leave women
crystallized by desire
as if by ice
they crowd their mouths to a brown tree trunk

and even the moon
can gather them
with its white phosphorescent hand
so sluggish they
tightly wrapped
in black love
they grow as an April cypress
on a grave

A Winter Dream For My Flimsy Dresses

Sen zimowy moich delikatnych sukien
(Eng. A Winter Dream For My Flimsy Dresses)

self-portrait
(February 17, 2014)

inspired by poetry by H. Poświatowska

Polish text Copyright 1989 Wydawnictwo Literackie, Kraków, Poland
Halina Poświatowska, Polish, d. 11 oct 1967.
translation by Marek Lugowski, marek@enteract.com
twice22.org/HalinaFAQ/

—

sen zimowy
moich delikatnych sukien
sen perłowy
moich napięstków
tak zakochane w sobie
słońce
odsłania się co dzień

a uroda to po co
żeby świecić
a światło
żeby pożar niecić
a pożar
żeby spopielać serca

najbardziej całopalną materię

dlatego proszę nie mówcie
że komukolwiek
na cokolwiek
ciemność
potrzebna

—

a winter dream
for my flimsy dresses
a pearly dream
for my wrists
so in love with itself
the sun
it unveils its show daily

and what for the good looks
to shine
and the light
to set a fire to
and a fire
to ash hearts

the most combustible of matter

therefore I ask people do not go saying
that anyone
needs
darkness
for a thing

—

Yellow Nefertiti

Żółta Nefretete
(Eng. Yellow Nefertiti)

self-portrait

poetry by H. Poświatowska
“Pytanie w pustkę”
(Eng. A Question Asked into the Void)
translation by Marek Lugowski

co powiesz nam
porzuconym żonom
żółta Nefretete
w łóżku faraonów
gięłaś się posłuszna
władczym uściskom
a gdy odchodził
krokiem głuchym
kładłaś drobne pięści w usta
gryzłaś
złota
co powiesz nam
bezdomnym
odartym z wszystkich pragnień
ty – z pałacu
ty – z tronu
nad smutną kolebką
martwego dziecka
zadumana pochmurnie
co powiesz nam
wiecznie mijającym
wieczna?

—

what will you tell us
the abandoned wives
O yellow Nefertiti
you in the pharaohs’s bed
you who bent docile
lorded to in embrace
and when he took his leave
with hollow steps
you would put tiny fists to mouth
and bite
O golden one
what will you tell us
the homeless
the ones ripped from all desire
you – in the palace
you – from the throne
over a sad crib
of a stilled child
sullen and gloomy
what will you tell us
us the eternally passing ones
O the eternal?